اشعار

این جا نگـارخانـۀ گل‌های پرپـر است           این جا بهشت سرخ بدن‌های بی‌سراست

حــیـران ستـاده‌ایــد چـرا ای بنـی‌اســد           امـروز روز دفـن عزیـز پیـمبـر است

من می‌شناسم ایـن شهـدا را یکی ‌یکی           سرهایشان اگرچه بریـده ز پیکـراست

این پـیکـر حبیـب بـوَد، این تـن زهیـر           این مسلم‌بن‌عوسجه، این عون وجعفراست

این پیکری کـه مانده به گودال قـتلگاه           قـرآن آیــه‌ آیــۀ زهــرای اطـهـر اسـت

این زخم‌ها که مانده بر این نازنین بدن           آثار تیر و نیزه و شمشیر وخنجر است

دارد دو زخم بـر کمر و برجگر نهان           زخمی که هردو باعث قتل مکرراست

داغ بــرادر آمـده یـک زخـم بـر کــمر           زخمی که مانده برجگرش داغ اکبراست

نتـوان شمرد زخم تنش را به دید چشم           ازبس که جای زخم روی زخم دیگراست

این پیکـر گسیخته از هم از آن کیست؟           این است آن علی که شبیـه پیمبر است

چـیـزی نـمـانـده از بـدن پـاره‌پـاره‌اش            زخـم تنـش ز پیکـر بابا فـزون‌تر است

یک کشته دفن گشته همین پشت خیمه‌ها           نامش علی‌ست ذبح عظیم است و اصغراست

بـا هم کنیـد رو بـه سـوی نهـر علـقـمه           آنجـا تـن شـریف علمـدار لشکـر است

دست و سرش جداست ولی مثل آفتاب           درموج خون به دشت بلا نورگستراست

میثم! مـزار این شهدا در دل است و بس           زیـرا که دل مقـام خداونـد اکـبـر است

دارد بـه دل صـلابـت کـوه شـكـیـب را          از لحظه ای كه بوسه زده زخم سیب را

بـا اقــتــدار فــاطــمـی خـود رقــم زده           در کــربــلا حـمـاسـۀ أمـن یـجـیـب را

با كـاروان نــیــزه چـهـل مـنــزل آمـده           این راه پــر فــراز بـــدون نـشـیـب را

كــوبـیــد صبح قـافـله بر طبل روزگار          رســوایــی اهــالــی شــام فــــریــب را

با خـطبه های ناله و اشكـش غـروب ها           تفسیر كـرد غـربت شیب الخـضیب را

جانش رسید بر لبش از دست خـیزران           طاقـت نـداشت طـعـنـۀ تلــخ رقـیب را

میریخت عطرسیب نفس های خسته اش           در جـان بـاغ وعـدۀ صبحی قـریب را

تـیـر آمد و از لانـۀ بــی آب پـرش داد            یک فاصله در بین گلوگاه و سرش داد

بغض همه آوار شد آن وقت که کودک            یک دسته گل سرخ به دست پدرش داد

خنـدید و خـجالت زده تر شد پدر از او            خندید و غم  تازه تری بر جگـرش داد

یک آیۀ کوچک به لب عرش رسیده است            یک کفتر کوچک که خدا بال و پرش داد

او غربت صدای پدر را شــــنیده است         شیر خواره ای که سنّ بلوغش رسیده است

با بال های ناله که از حــــال رفته بود         تا پیش چشـم های پدر پــــــر کشیده است

دست سه شعبه ای که به سویش درازشد         هرگز چنین بهار قشـــنگی نچـــــیده است

آن سو صدا زدند که ســیراب می شود         تیرش ز آه و اشـــــــک علی آبدیـده است

خون گلوی ملـتـهـبش بر زمین نریخت         این باغ لاله را کس دیـــــگر خریده است

از تکّه های حنجره ای خشک و بی رمق        ته مانده ی غریب صدایش چکــــیده است

پوشــانده بود زیر عبا چون که مادرش         در این لباس تازه علی را ندیـــــــده است

گهواره بـــی دلیل به خود تاب می دهد         این بستر بدون علــــــی خـواب دیده است

خوب می دانست حال کودک تو بد شده          ازعطش مانند یک غنچه که می خشکد شده

خوب می دانـست دریـای نـگاه مـادری           از سکوت گاهواره غرق جزر و مد شـده

خوب میدانست ساقی مانده با یک مشک خشک          بارش غم بر دل طوفانی اش مـمتـد شـده

خوب می دانست آتش می چکد از ناله ها          سوزش لبهای اهل خـیمه تا این حد شـده

خوب میدانست اینها را فرات اما دریغ          بی تـفـاوت از کـنـار تـشنگی تـان رد شـده

بگو که جــان بدهم بی‌امان برای سرت         کـم اســت جانم اگر، کودکم فدای سرت

گرفته داغ غمـت را به سیــنه مرغ دلم          و بی‌قرارترین اســت در هوای ســرت

نگاه ملتهـبـم گاه، مــــحو گهـواره است         و گاه، خیره بر انبوه زخــم‌های ســرت

چه آرزوی بزرگی است این، ولی ای کاش         جدا شــــود سر نـاقابلم به جــای سـرت

زده اســت آتشــم این غم که بعد تو باید         به شام و کوفه سفر کرد پا به پای سرت

چگونه زنده بمــاند پس از تو همسر تو         چگونه جان ندهم آه!‍ درعـــزای سرت؟

فراز منـــــبر دســتت کلیـم خواهم شد           زبان بگیر که من هم دو نیم خواهم شد

به گیـــسوان رقیه قسم که پشت سرت           نماز خوان اذان نســـــیم خــــواهم شـد

به نــــصّ آیـۀ ایــاک نعبد تو قــــــسم           به امتداد سنان مســـتقیم خــــــواهم شد

مـرا ز شیر گـــرفتند و زود فهـــمیدند           که از لبت چو برادر سهیـم خواهم شد

فراز کـــرب و بلا خـوب تر نشانم ده           چرا که تا به قیامت کـــــریم خواهم شد

نوشته اند که قبرم به روی سیـنۀ توست           نوشته اند به ســـینا کــــــلیم خواهم شد

اگر چــه ناز ندارم پس از وفات ولی           مرا ببوس که من هم یــتــــیم خواهم شد

وقتش رسیـده است که پر در بیــــاوری        از راز خـنـده‌ی همه ســر در بیـاوری

وقتش رسیده است که موسی شوی وباز        از نیل تا فـرات جـــــگر در بیــاوری

وقتش رسیده است که با روضه‌های خشک        اشــکــی ز چشم چند نـفر در بیــاوری

خود را به روی تیغ کشـاندی که جنگلی        از زیــــر دســت‌های تبـــر دربیاوری

تو یک تنه حــریف همه می‌شوی و بس        از این قماط، دســــتی اگـــر دربیاوری

تو از نوادگان مسیـــحی بعــــــید نیست         از خاک، مشک تــازه و تر دربیاوری

در این کویر خار گل انــداخت گونه‌ات         گـفـتی کمـــــــــی ادای پدر دربیاوری!

لب مــی‌زنی به هم که بخوانی ترانه‌ای          اشکـی به این بهانه مـــگر در بیاوری

سائیده شــد لبــان تو اینگونه چوب را         بــرهم نمی کشند ـ شـــمال و جنــوب را

دیــدنــد قرمــز متمایل به عشـــق بود         خونین ترش نخواه وببخش این غروب را

داری بزرگ میشوی وحرف میـزنی          باردگر اعــــاده کـــن این رسم خوب را

آب فرات درکف خود ته نشین شده است          پس خوب شد که لب نزدی این رسوب را

واجب نبـود آمـدنـت لـطف کـرده ای          برداشــــته اند از هـــمه حکم وجوب را

آبی نمانده است که خاموشـشان کـنم           آتش زدی لبان خودت این دو چــوب را

کودک مـیان خـیـمه دلـش بـیـقـرار آب          امّا به دست دشمن سرکش مهار آب
چندین بنفشه بین حرم رو به قبله، حیف          بی سر میان مـعرکه خفته سوار آب

چشمان دخترک به سوی نهرعلقمه است          یعنی که می کشد به خـدا انتظار آب
لب را به شِکوه باز نمود و به گریه گفت          با ما نبـود جـان پـدر این قــرار آب
گر تـشـنه لب به خـیمه بمـیرد بـرادرم          گردد سیاه در دو جهان روزگار آب
وقتی خـبر رسید عـمـو تـشنه شد شهید          دیگـر نبـود بر لب دخـتر شعـار آب

در ســینه ای که عشق شما موج مـی زند          سرچشمه های نور خــدا موج می زند
با یادتان زلال تـرین قطــــره های اشـک          در چشم های عاشــق ما موج می زنـد

دریای شورو شوق زیارت چه بی شکـیب           در لحظه های خیس دعـا موج می زند

وقتی که پرچم حرمت مـــوج مـی خورد           در او هزار قبله نما مـــــــوج می زنـد
آوای خشک «العــــطش» کودکان هـنوز          در خیمه گاه مانده به جا موج می زنـد
رودی که گفته اند دلش سخت سنگی است          آرام مانده است و یا مـــــوج می زنـد؟
از او چقدر خاطره در ذهن کربـــلاست           تا جاری است خاطره ها موج می زند:
در خیمه آب نیست و گهواره تشنه است           آن رود رو سـیاه به کجا مــوج می زند
وقتی که ساقی حرم از دسـت رفته است           دیگر فـراتِ آب چـــــــرا موج می زند
می خواهد اشک طفل تو را در بیاورد؟           این گونه با صدای رها مـــوج می زند
اما نه! جای گریه، علــــی خنده می کند           خونش اگر چه درهمه جا موج می زند
درچشم ذوالفقار که خون خواه کربلاست           طوفان سرخِ خشمِ خدا مــــوج می زنـد

همان که از لب هر غنچه آب می گیـرد        ز برگ های تن گل گلاب مــــــی گیرد

کسی به لالایی سنگ ها رود در خواب        که رفـتـنـش ز حــرم خــواب می گیـرد

ز قصّــه ی تن و تابوت و تیر پرسید و        به سنگ و نیزه زهرسو جواب می گیرد

که گفته است که وقـت نماز آیات است         خسوف گشــــته و یـا آفتاب مــــی گیرد

رکاب صبح عمویش گرفت وشـب، دشمن         برای نیزه ســـواری رکــاب مــی گیرد

ای ساقی حرم تو بگو ساغرت کجاست؟         قامت قیامتم تــــــو بگو پیکـرت کجــاست؟

ای یاس علقمه لبِ خود بــــاز کن بـــگو         یاسی که بود تا به کنون دربرت، کجاست؟

گفتی سرم به دامن زهراســـت مـــادرت         اول به من بگو که بدانم سرت کجـــــاست؟

دشمن به فکر حمله بـه سوی حـــرم شده         دستی کـه بُد برابر صد لشـــگرت کجاست؟

چرا ای غرق خون ازخاک صحرا برنمی خیزی        حسین آمد به بالینت تو ازجا بـــرنمی خــیزی

نمـاز ظـهر را بـا هـم ادا کـردیـم در مـقـتـل         بود وقت نماز عـصر از جـا بر نـمـی خیزی؟

خیام کودکان خالی ز آب است و پرازافغان         چرا سقای من از پیـــــش دریا بر نمی خیزی

عدو از چار سـو آهنگ یغمـــای حرم دارد         چرا آخر برای دفــع اعدا بـــر نمـی خیـــزی

منم تنها و تن های عزیزانم به خون غلطان         چرا بر یــاری فرزند زهــــرا بر نمی خیـزی

شکست از مرگ تو پشتم برادرمرگ تو کُشتم          که میدانم دگر از خاک صحرا برنمی خیزی

به دستم تکیه کن برخیز با من در بر زهرا         چومی بینم زبی دستیست کزجا برنمی خیزی

در کنار علقمه سروی ز پـا افـتاده است          یـا گلی از گـلـشن آل عـبـا افـتاده است

در فضای رزمگاه نـیـنوا بـا شـور و آه          نالۀ جانـسوز ادرک یـا اخا افتـاده است

از نـوای جانگذار سـاقی لب تـشنـه گان          لـرزه بـر انـدام شـاه نـیـنوا افتـاده است

شه سواراسب شد با سربه میدان روی کرد          تا ببیند جـسم عـبـاسش کجا افتاده است

تا کنار نهـر علـقـم بـوی عباسـش کشید          دید بر خاک سیه صاحب لوا افـتاده است

کرده دردریای خون ماه بنی هاشم غروب           تشنه لب سقای دشت کربلا افتاده است

دست خود را برکمربگرفت وآهی برکشید          گفت پشت من زهجرانت دوتا افتاده است

خیز بر پا کن لوا آبی رسان اندر حـرم          ازچه روبر خاک این قدِ رسا افتاده است

بهر آبی در حرم طفلان من در انتظـار          از عطش بنگرچه شوری خیمه ها افتاده است

هرچه شه نالید عباسش زلب لب بر نداشت          دید مرغ روح او سوی سما افتاده است

گفت بس جسم برادر را برم درخیمه گاه          دید هرعضوی ز اعضایش سوا افتاده است

حال زینب را مگو علامه از شه چون شنید          دست عباس علمدارش جدا افـتاده است

دراین غوغای بی آبی که خشکیده همه گل ها          به اَمر تو شدم سقّا، منم عبد و تویی مولا
علمدارم چه غم دارم، که از دستم علم افتد          مباد از دفـتر عشقت، به نام من قلم افتد

خدای کعبه جز رویت، نداده قبله ای یادم           نماز آخرم بود، و به سر بر سجده افتادم
ببین از بادۀ عشقت، به میدان مستی افتاده          مگر دامان تو گیرد،به راهت دستی افتاده
امیر لشگرت بی دست، میان لشگری مانده          بیا بنگر ز پروانه، فقط خاکستری مانده
به تو شرط وفاداری اگر بر جا نیاوردم          کمک کن تاکه برخیزم، به دورمادرت گردم
ببین احسان یک بانو، سرم بگرفته بر زانو           به چشمِ پر زخون دیدم گرفته دست برپهلو
گل اُمُّ البنین عباس، به دریا تشنه لب پا زد          به دریا پا نهاد اما، لبش آتش به دریا زد

دلـبـر کسی به مثـل تو پـیـدا نمی شود            دردی بُــود مـرا که مــداوا نـمی شـود

دریـا بُـود گـواه کـه از اشـک دیـده ام            یک لحظه نیست دیده چو دریا نمی شود

از ره رسیـده ای که تـمــاشا کنم تو را            افـسوس این دو دیده دگر وا نمی شود

نه مشک مانده باقی ونه دست ونه علم            سـقـا دگر برای برای تو سقا نمی شود

از بس که تیر آمد و بر پیکرم نشست            تـیـری دگر به پیـکـر من جا نمی شود

یـاسـم و لـیک زائــر یــاس مـدیـنـه ام            کس مثل من که زائـر زهرا نمی شود

وقتی کـنار عـلـقمه سقا دلـش شکسـت           دیگر بهانه داشت که دریا دلش شکست

در خیمه دیده بود عـطش موج می زند           حس کرد تا کمی خنکا را دلش شکست

دریا برای بوسه ز لب هاش تـشنه بود           یک لحظه یک امید نه، دریا دلش شکست

مشکش پرآب کرد و روان شدبه خیمه ها           اما چه شد چه دید خـدایا دلش شکست

از بس که کرده بود تمنا ز مشـک، تا           تیری رسید، مشک هم آنجا دلش شکست

ناگه عمـود آمد و بـر فـرق او نشسـت           سقا سرش شکسته وزهرا دلش شکست

چشم حسین برره واین صحنه راکه دید           آیا قـدش شکـست خـدایا دلـش شکست

یک لحظه خوب زینب خودرا نگاه کرد           با یـاد روزهـای مـبـادا دلـش شکـست

اگر چه مـادر تو، دخـتر پیـمبر نیست           کسی حسینِ علی را چنین برادر نیست
حسین، پیش تو انگار در کنارعلی ست           کسی چنان که تو هرگز شبیه حیدر نیست

زلال علقمه، در حسرت تو می‌سـوزد           کنار آبی و لب‌های تفـته ‌ات، تـر نیـست
حـدیث غـیرتـت آری شگـفـت‌آور بود           که گفته ‌است که دست تو، آب‌آور نیست؟
شکست بعد تو پشت حسین فاطمه، آه           !حسین مانده و مقتل، عـلی اکبـر نیـست
حسین مـانـده و قـنـداقـۀ عـلی اصغـر           حسین مانده و شیرخواره ‌ای که دیگر نیست
نمانده است به دست حسـین از گـل‌ها           گلی پس از تو،دریغا! گلی که پرپر نیست
هزار سال از آن ظهــر داغ می‌گذرد           هنوز روضـۀ جانـبازیَت، مکـرّر نیست
قسم به مادرت امّ‌ البنـین! عزیزی تـو           اگر چه مـادر تو، دخـتـر پـیمبر نیسـت

این کیست کربلا را، چون کوه طورکرده          زهرا مگر از این دشت، یارب عبورکرده
بر روی ماه عباس، این جلوه حسین است          آری قمر ز خورشید، خود کسب نور کرده

آراست چون که قامت، شد کربلا قیامت          برپا هزار محـشر، تا نـفـخ صور کرده
آسـایـش بــرادر چــون بــوده آرزویـش          آمال دشـمـنان را یکسـر به گـور کـرده

بر گرد خیمه عباس تا صبح می دهد پاس          این مـاه کـربـلا را، دریـای نـور کـرده
از اوج فـکـر انسان، بـنهـاده پـا فـراتـر          در خلـوت حـسینی درک حضـور کرده
جز خدمت بـرادر، نـبـوده رأی عـبـاس          هر گه که در ضمیرش فکری خطورکرده
تا زنده بود عبـاس، غارت نبـود ممـکن          فقدان او عدو را، این حد جـسور کـرده
دشمن پس ازابوالفضل درفکرغارت افتاد          یا رب چه با شهـیدان، سـم ستـور کرده
از رأس اطهـر او، پیـدا بود کـه دشـمن          این سر جدا ز پیکر، با خشم و زور کرده
پیوسته کعبۀ عشق، با قلب ماست نزدیک           ما را حسان گناهان، زین قبله رو کرده